Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Ανοιξιάτικη ποίηση


6 Μαρτίου 2005
Πόσες ημέρες είχαμε να δούμε
Καθαρό ουρανό,
Καθαρά σπίτια,
Τους απέναντι λόφους καθαρούς
Και τις ράχες των βουνών πάλλευκες. 
Πόσο μας έφθειρε η καταχνία
Μούσκεψε το μεδούλι των σκέψεών μας
Και της καρδιάς μας τα εσώψυχα.
Σέρνονται οι σκέψεις μας βαριές
Ένα μήνα τώρα.
Κάτι ζωντάνεψε στην καρδιά μας, μια ελπίδα.
Θα κρατήσει;
Μα η ματιά μας θάμπωσε στο φως
Σκιαγμένοι βάλαμε το χέρι απάγκιο
Να δούμε τα πουλιά
Που ξεμύτισαν στους γυμνούς δρόμους
Και τα μπουμπούκια
Που κοιτούν μέσα απ’ το κουκούλι τους
Αν θα πρέπει να ξεμυτίσουν
Κι είναι μωρά άβγαλτα
Δεν ξέρουν αν καλεί η μάνα γη
Ή μόνο τα γαμψά νύχια που παραμονεύουν
Σε μια παγίδα θανάτου.

3 σχόλια:

  1. Εσύ είσαι κρυφό ταλέντο μου φαίνεται.
    Πολύ μου άρεσε αυτό.

    Σαν τα χιόνια.
    Πού χάθηκες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ούτε κρυφό, ούτε ταλέντο. Απλώς γράφω...
    Τα χιόνια λιώνουν πλέον. Είναι η εποχή που δεν έρχονται αλλά φεύγουν. Φαίνεται ότι και για μένα είναι καιρός του φεύγειν κι όχι του έρχεσθαι.
    Κλείστηκα στον εαυτό μου και βουβάθηκα. Οι γκρίνιες δεν βοηθούν, καιρός για τραγούδια δεν είναι... Καιρός για σιωπή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η σιωπή ακούγεται όταν έχεις τα αυτιά σου ανοικτά, πιστεύω.

      Καλό Πάσχα.

      Διαγραφή